مردی که اسمش را باخت؛ دل‌مان برایت می‌سوزد آقای دبیر!
برای چندمین بار طی ماه‌های گذشته، علیرضا دبیر بدون این که از رسول خادم اسم بیاورد، او را آماج طعنه و کنایه قرار داد.
به گزارش ورزش 360، برای چندمین بار طی ماه‌های گذشته، علیرضا دبیر بدون این که از رسول خادم اسم بیاورد، او را آماج طعنه و کنایه قرار داده. رییس فدراسیون کشتی که پیش از این گفته بود: «گذر زمان نشان می‌دهد چه کسی خادم بوده و چه کسی خائن»، این بار هم بدون این که اصلا نیازی باشد، در مصاحبه با پیمان یوسفی بحث را به سمت همین موضوع کشانده: «رسانه‌ها تصمیم می‌گیرند از یک نفر جهان پهلوان بسازند و از من کریم شیره‌ای.» صد البته رسول خادم تا کنون واکنشی به این قبیل گزافه‌گویی‌ها نداشته، شاید چون بهترین جواب برای امثال دبیر، خاموشی است!
حکایت غریبی است قصه دبیر؛ از یک طرف موضع‌گیری کشتی‌گیران در مورد مسایل اجتماعی و سیاسی را «حرام شرعی» می‌خواند و از طرف دیگر خبر می‌رسد خودش با نامزدهای انتخابات برای قرار گرفتن در لیست محمدباقر قالیباف مصاحبه می‌کرده! از یک طرف مدعی است مطالب رسانه‌ها برایش اهمیتی ندارد و از طرف دیگر قبل از حضور در مصاحبه تلویزیونی از مجری قول می‌گیرد طعنه و کنایه به او نزند. استاد حتی از یادآوری نمازی که به قول خودش برای خدا خوانده، طوری خشمگین می‌شود که روی آنتن زنده به مجری می‌گوید: «مثل این که تنت می‌خواره.» همین‌قدر فرهیخته و فاخر!
بر او سخت نگیرید و راحتش بگذارید. راستش را بخواهید دل‌مان برای علیرضا دبیر می‌سوزد. تماشای حسادت عریان و آشکار او به رسول خادم، رقت‌برانگیز است. حال این روزهای دبیر به خوبی نشان می‌دهد چطور ممکن است آدمیزاد در عین برخورداری از مال و مکنت و موقعیت، باز هم احساس کمبود و ناتوانی کند. او قهرمان المپیک شده، رییس است و به صدها نفر دستور می‌دهد، با مقامات بالا و اهالی قدرت حشر و نشر دارد، اما باز هم احساس رضایت و آرامش نمی‌کند، چون با وجود همه اینها حضور در قلب مردم را از دست داده، چون حالا با گوشت و پوست و استخوانش درک می‌کند عزت و ذلت دست خداست، نه بنده‌های ریز و درشتش. آخر آخرش همه میراث آدم در زندگی یک «اسم» است؛ کسی که اسمش را باخت، با هیچ بردی آرام نمی‌گیرد.
