برای سردار آزمون؛ تو طرفداری یا بازیکن؟

به گزارش ورزش 360، قبل از متهم شدن به هر چیزی، با کلامی رسا می‌گوییم که سردار آزمون یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است. دستاوردهایش هم مشخص بوده و می‌تواند بهتر از این هم باشد. مساله دقیقا همین است؛ او توانایی پیشرفت دارد اما انگار تا همین جا ارضا شده و این بدترین اتفاقی است که می‌تواند برای یک فوتبالیست رخ دهد.

تو طرفداری یا بازیکن؟

از زمان مصدومیت در بازی تیم ملی مقابل ترکمنستان در دومین روز سال جدید، سردار هنوز شرایط بازی پیدا نکرده است. او آن زمان اردوی تیم ملی را ترک نکرد درحالی که طبیعتا معاینه پای آسیب دیده‌اش در کلینیک رم خیلی واجب‌تر از سفر به ترکمنستان و سنجش محبوبیتش بین ترکمن‌ها بود. درواقع بخش زیادی از دوران بازی سردار همین‌گونه گذشته است؛ زندگی در حال و لذت بردن از چیزهایی که برخی از افراد حرفه‌ای آن را اتلاف وقت می‌دانند. آزمون می‌تواند مهاجمان بزرگ ترکیب رم را به چالش بکشد، اما نکشیده پس اجازه دهید شایعه کلافگی کادرفنی جالوروسی از وضعیت بدنی وی و استخدام مربی خصوصی برایش را باور کنیم. بازیکنی که هر فصل به دفعات با مصدومیت‌های مختلف دست‌وپنجه نرم می‌کند و دلیل آن هم جز ساده‌انگاری در تمرینات نمی‌تواند باشد.

در واقع سوشال‌مدیا هر چقدر که به افزایش شهرت و محبوبیت ورزشکاران کمک کرده، به همان اندازه هم زندگی خصوص آنها را در منصه ظهور قرار داده که سردار هم از این قاعده مستثنی نیست. ما از طریق اینستاگرام متوجه شدیم که او یک روز پس از حذف تیم ملی از جام ملت‌ها، خوش و خرم به هم‌تیمی‌های سابقش در زنیت سر زد و در همین پلتفرم هم شاهد هستیم که عکس‌هایش با فلان خواننده و خوش‌گذرانی‌هایش منتشر می‌شود. دشوار است که بازیکنی با کیفیت آزمون و آن عملکرد خوب در جام ملت‌ها، هنوز هم نمی‌داند که تیم باشگاهی فصل آینده‌اش کجاست. او آن‌قدر در جو رم و شهرت ناشی از آن حل شده که آنلاین بودنش را می‌توان با آخرین پست‌های پائولو دیبالا متوجه شد، چراکه بلااستثنا مشغول کامنت گذاشتن است! یک راهنمای دلسوز باید به او هجی کند که اگر دیبالا ۵۸ میلیون دنبال کننده در اینستاگرام دارد، جدا از چهره ژورنال پسندش به خاطر کیفیت فنی فوق‌العاده‌ای که ارائه داده مشهور شده است.

هرچند همین بازیکن هم وقتی اسیر مصدومیت‌های متمادی و آفت‌های زندگی سلبریتی شد، دیگر نتوانست نمایش‌های درخشان گذشته را تکرار کند و برای مثال سهمش از قهرمانی آرژانتین در جام جهانی، یک ضربه پنالتی در فینال بود. هرچند او هنوز پز همان را می‌دهد، اما سردار وقتی بازنشسته شود، به چه چیزی می‌نازد؟ فقط ‌ای کاش آخر قصه طوری نشود که او وقتی به کارنامه دوران حرفه‌ای نگاه می‌کند، حسرت روزهای خوشی که می‌توانست در تیم ملی و باشگاه بزرگی مثل رم بیشتر از این شود را نخورد. البته هنوز هم دیر نشده؛ اگر مهاجم ایرانی به یاد بیاورد که خیلی‌ها آرزویشان است که در تمرین تیم ملی حاضر شوند یا یک بازی رم را در ورزشگاه المپیکو از نزدیک ببینند. پس ‌ای کاش او هم مثل طرفدارهای ذوق زده رفتار نکند.