مهدی طارمی مثل علی دایی؛ تاریخ تکرار خواهد شد

به گزارش ورزش 360، کم نیستند کسانی که از دیدن بازوبند کاپیتانی بر بازوی مهدی طارمی در اولین بازی سال جدید خورشیدی تعجب کردند. دیدار رفت با ترکمنستان در ورزشگاه آزادی که با ۵ گل به نفع تیم کشورمان تمام شد یک نکته مهم داشت که در لابلای هیاهوی تعطیلات نوروزی گم شد.

در این مسابقه سردار آزمون و مهدی طارمی به عنوان نفرات اول و آخر ترکیب ۱۱ نفره وارد زمین فوتبال شدند و در حالی که انتظار همه این بود که سردار به عنوان نفر اول با بازوبند کاپیتانی به زمین بیاید، او به عنوان نفر آخر وارد شد و بازوبند روی بازوی طارمی بود.

در دنیا روش‌های مختلفی برای انتخاب کاپیتان وجود دارد اما در تیم ملی و فوتبال ما همیشه اصل بر سابقه و کسوت بوده و تنها یک بار استثنا در این زمینه برای «علی دایی» رخ داد. زمانی که در جام ملت‌های ۲۰۰۰ لبنان «حمید استیلی» سابقه و کسوت بیشتری داشت اما خود بازوبند را بر بازوی دایی بست و پشت سر او وارد زمین شد. دایی آن روزها ستاره فوتبال ایران در بایرن مونیخ و فوتبال جهان بود و هنوز هم شناسنامه فوتبال ماست. در دنیا همه فوتبال ایران را با نام علی دایی می‌شناسند و خیلی کشورها بازوبند کاپیتانی خود را به چنین ستاره‌ای می‌دهند تا سمبل رسمی آنها هم باشد. علی دایی ویژگی‌های زیادی داشت، از جمله اینکه برخلاف بسیاری لژیونرها هرگز تیم ملی و بازی‌های ملی را فدای باشگاه و منافع شخصی نکرد. همین ویژگی باعث شد او در تمام بازی‌های رسمی و دوستانه حاضر باشد و خیلی زود رکورد بازی ملی را هم از آن خود کرد، رکوردی که تا امروز فقط نکونام از آن عبور کرده است.

حالا و با گذشت دو دهه انگار تاریخ برای مهدی طارمی در حال تکرار است. البته او حالا تنها ستاره ما در سطح اول اروپا نیست و سردار آزمون هم خوش می‌درخشد و اتفاقاً همین مسئله را جالب‌تر می‌کند، سردار از هر نظر متقدم بر مهدی طارمی است.

اگر سنت همیشه را در نظر بگیریم، مهدی طارمی زمانی برای اولین بار به تیم ملی دعوت شد که از اولین دعوت سردار بیش از دو سال و از حضور او در ترکیب اصلی، بیش از یک سال می‌گذشت. زمانی که طارمی به تیم ملی دعوت شد، سردار ستاره ایران بود و اصلاً به همین دلیل طارمی تا سال‌ها به عنوان وینگر چپ در سیستم ۱-۳-۲-۴ کیروش بازی می‌کرد.

سردار بدون بازی در لیگ برتر ایران و از ۱۸ سالگی به اروپا رفت و حالا بیش از یک دهه است که در سطح اول فوتبال جهان بازی می‌کند. او در لیگ قهرمانان اروپا به تیم‌های بزرگ گل زده و در روسیه عنوان ستاره، آقای گل و قهرمانی را کسب کرده است. عناوینی که بعداً طارمی در لیگ پرتغال هم به آن رسید.

صبح روز بازی اول با ترکمنستان، مهدی طارمی ۸۲ بازی ملی داشت و سردار آزمون ۸۰ بازی ملی، سردار در دو سال اخیر به دلیل مصدومیت خیلی از بازی‌ها را از دست داد و همین باعث شد طارمی به او برسد و از او عبور کند. اما اگر فرض را بر این بگذاریم که ملاک مربیان تیم ملی در دادن بازوبند کاپیتانی به طارمی تعداد بازی ملی بیشتر او بوده اتفاق بزرگتری در راه است. طارمی در هر دو بازی مقابل ترکمنستان بازی کرد و به عدد ۸۴ در بازی ملی رسید، در حالی که سردار در نیمه اول بازی اول مصدوم شد و حالا ۸۱ بازی ملی دارد. نکته جالب اینجاست که کاپیتان اول ما یعنی علیرضا جهانبخش هم که هر دو مسابقه را به دلیل مصدومیت از دست داد، در عدد ۸۳ بازی ملی باقی ماند.

یعنی اگر قرار باشد با همین فرمان پیش برویم، در اردوی بعدی و حتی با وجود دعوت از جهانبخش باز باید بازوبند بر بازوی طارمی بسته شود چون یک بازی ملی بیشتر دارد! فراموش نکنید که طارمی از نظر سنی هم از سردار بزرگتر است هم جهانبخش!

بعد از جام ملت‌ها و در پروسه جوانگرایی احسان حاج صفی و کریم انصاری‌فر دیگر دعوت نشدند. در تمام فوتبال ایران همه این اتفاق را به حساب خداحافظی این دو با لباس تیم ملی گذاشتند، یعنی بعد از این هم دو عضو تازه کلوپ صد تایی‌ها دیگر به تیم ملی دعوت نخواهند شد.

و بر این اساس دیتای بعدی این می‌شود که در میان تمام کسانی که شانس دعوت به تیم ملی را دارند، مهدی طارمی با ۸۴ بازی رکورددار تیم ملی است و با توجه به رفتاری که او در این سال‌ها نشان داده، حتی بعد از پیوستن به اینترمیلان هم هیچ بازی ملی را از دست نخواهد داد!

و البته که جایگاه و اعتبار و نام اینتر هم قابل مقایسه با نام تیم‌های هیچ کدام از بازیکنان فعلی فوتبال ما نیست، یعنی همان اتفاقی که ۲۴ سال قبل برای علی دایی افتاد.