بازنده‌های همیشه طلبکار: فرافکن‌ها به بهشت نمی‌روند
نبرد حساس نساجی و صنعت نفت، رقبای فانوس بدست لیگ برتر با انواع حاشیه‌ها همراه بود.
به گزارش ورزش 360، اول سهراب بختیاری‌زاده که با کارت قرمز داور از میدان مسابقه اخراج شده بود، بعد از اشتباه فاحش گلر حریف و گل دقایق پایانی صنعت نفت از خود بی‌خود شد، از سکوها پایین آمد، خودش را به الهامی رساند و در گوش او زمزمه‌های نه چندان مهربانانه‌ای را تکرار کرد.سپس و در آخرین لحظات بازی سرمربی نساجی (که او نیز از کنار زمین اخراج شده بود)، آنقدر در زمین باقی ماند تا داور ناگزیر شود در بدترین زمان ممکن در سوت خود بدمد، ضد حمله خطرناک آبادانی‌ها را قطع کند و جنابشان را از درون زمین به بیرون براند.
حالا اما خبر رسیده که باشگاه مازندرانی یک‌روز پس از آن جدال جنجالی با صدور بیانیه‌ای عدالت و سلامت داوری در لیگ برتر را زیر سوال برده و تیم شهر خسته را قربانی تصمیم‌سازیهای خارج از میدان معرفی کرده‌است.
چنانکه در رویدادی جداگانه مجتبی حسینی، سرمربی آلومینیوم اراک هم پس از شکست در مصاف شمس آذر، با اعتراض شدید به نحوه قضاوت، تیم خود را قربانی تصمیم‌های از پیش تعیین شده دانسته است.
البته که در این فصل ژوزه مورایس سرآمد همه سرمربیان و مدیران لیگ برتری بوده و بیش از سایرین بر وجود بی‌عدالتی، تبعیض و تصمیم‌های شائبه برانگیز اصرار دارد. دست‌کم در این مورد هیچ‌کس به گرد پای حکیم پرتغالی هم نخواهد رسید. شیوه بدوی و ادبیات چاله میدانی معترضان وطنی کجا، بهم بافتن ملغمه‌ای از فلسفه بودا و افلاطون و نیچه و شوپنهاور کجا؟
بهرحال تردیدی نیست که نبود VAR وسعت و تعدد اشتباهات را گسترش داده و برقراری عدالت را دشوار می‌کند. بااین‌همه بنظر می‌رسد این فقدان غیرقابل توجیه به دستاویز جماعت بازنده و ترجیع‌بند تکرار شونده همه مربیان، مدیران و بیانیه نویسان ناکام تبدیل شده است. وقتی از سپاهان و استقلال و پرسپولیس تا صنعت و آلومینیوم و نساجی همگی قربانیان بی عدالتی‌اند، معلوم نیست منفعت این همه اشتباه به حساب کدام مجموعه واریز شده است. اگر همه مظلوم‌اند، ظالم کیست و اگر همه محرومند برخوردارها کجایند؟
باهمه این شلوغ‌کاریها اما هواداران فوتبال این قبیل فرافکنی‌ها را خیلی خوب می‌شناسند. با توسل به بیانیه نویسی، اتهام‌زنی و برگزاری نشست‌های آتشین تا یک‌جایی می‌شود از مسوولیت شکست شانه خالی کرد، اما همیشه و همه جا نمی‌توان از این بهانه‌ی ملال‌آور سود برد. سکوها و جوامع هواداری آنقدرها هم که خیال می‌کنید احساسی نیستند. کافیست به باختن ادامه دهید و کماکان به بهانه آوردن ادامه دهید تا خیلی زود با عواقب مستقیم آن روبرو شوید. آنوقت خواهید دید که نه سخنان فیلسوفانه و نه بیانیه‌های به اصطلاح مستدل افاقه نخواهد کرد.
