خیال می کنند بازیکنان، آدم های فوتبال دستی هستند...

به گزارش ورزش 360، در ایران خیلی از هواداران خیال می‌کنند بازیکنانی که وسط زمین هستند آدمک‌های فوتبال دستی هستند! شاید چون خیلی از آنها دورند و شاید در همه عمرشان یک بار این بازیکنان را از نزدیک می‌بینند تصور می‌کنند اینها آدم فضایی هستند و با سفینه‌ای که با سرعت نور حرکت می‌کند می‌آیند و بازی می‌کنند و می‌روند و اینجا خواهر و مادر و فرزند و زن و بچه و در و همسایه و فامیلی ندارند! 

شاید اینها خیال می‌کنند چون بلیط خریده‌اند می‌توانند هر چه دلشان خواست بگویند!

یک بار تیم ملی بازی داشت، حقیقی در درون دروازه بود، پدر علیرضا کنار ما در وی‌آی‌پی نشسته بود و چون بنده را می‌شناخت با هم شروع کردیم به حرف زدن. در یک صحنه حقیقی اشتباه کرد، فحاشی به حقیقی شروع شد. پدر علیرضا که مرد محترمی بود به شدت صورتش سرخ شد. این هولیگانهای بی‌تربیت داشتند به همسر ایشان که در همان لحظات رفته بود امام زاده صالح برای پسرش دعا کند فحاشی می‌کردند. 

پدر حقیقی به بهانه صورت شستن رفت. من از مردمی که دورمان بودند خواهش کردم فحش ندهند به آنها پدر علیرضا را نشان دادم و گفتم آن مرد ریش سفید که می‌رود پدرش است لطفا احترام نگه دارید. سه چهار نفر خندیدند در حالی که چیز خنده داری وجود نداشت، آنیکی گفت واقعا؟ دروغ نگو مگه پدرش میاد استادیوم؟ پرسیدم مگر شما تا به حال با پدرت استادیوم نرفته‌ای؟ با تعجب نگاهم کرد. پدر حقیقی برگشت، اینبار شروع کردند به لودگی و تشویق مسخره حقیقی!

در اتوبوس استقلال کنار فرهاد مجیدی نشسته بودم، تیم قهرمان شده بود و بازی تشریفاتی بود، مجیدی به مادرش زنگ زد، مادر قربان صدقه‌اش می‌رفت، از مادر خواست که برای آبرویش دعا کند. اتوبوس وارد تونل آزادی شد و ...

اینها را نوشتم شاید دو نفر بفهمند چه نوشته‌ام. همین دو نفر هم کافی است.

بله در استادیوم هم دکتر می‌آید هم بی‌سواد. مثل همه جای دیگر در این مملکت اما واقعیت اینست که انگار استادیوم که می‌آیند قرار است همه دلخوری هایشان از اقتصاد و اجتماع و مشکلات دیگر را آنجا حل کنند. 

تازه بسیار خوب شده از زمانی که بانوان محترم سرزمینمان به استادیوم ها می‌آیند فحاشی‌ها یک دهم شده اما هنوز زیاد است.