سریع و خشن با تتو و دعوا...

به گزارش ورزش 360، تقریبا هر روز صبح که چشم باز می‌کنیم، یک حکم علیه باشگاه های کشور صادر شده و یک روز در میان هم بازیکنان محکوم شده‌اند. یا به خاطر درگیری خیابانی، یا به دلیل صدای ضبط شده و انتشار آن در فضای مجازی و یا به خاطر تتو! یاغی و یاغی‌گری البته نه چیز جدیدی است در فوتبال و نه قابل کتمان است. به هر حال خاصیت ورزش اینست که کانال خاصی برای ورود و آموزش ندارد. به عنوان مثال یک پزشک باید حتما در مدرسه و سپس دانشگاه آموزش ببیند اما در فوتبال دو پاره آجر و یک توپ لازم است تا در زمین خاکی دنبالش بدوی و متوجه استعدادت شوی. 

شاید به همین دلیل باشد که یاغی‌گری در فوتبال همیشه و در همه کشورها دیده می‌شود. با این حال اما تعدد یاغی‌گری در کشور ما نسبت به قدیم بسیار بیشتر شده، یاغی‌گری های کوچک اما پر تکرار. اگر روزی روزگاری در یک دهه یک مجاهد خضیراوی یا یک مجتبی محرمی خطایی مرتکب می‌شدند، این روزها در یک روز ده‌ها رفتار غیر عرفی از بازیکنان می‌بینیم که بعضا با خشم قضایی فدراسیون فوتبال مواجه شده و اسم آنها به عنوان محکوم درج می‌شود. کنعانی زادگان و سهرابیان دو نمونه ساده امروز هستند که اولی به خاطر درگیری در خیابان و دومی به دلیل نشان دادن تتویی بی ربط به روزگارما سر زبان ها افتاده‌اند. 

قطعا این حجم از قانون شکنی خاصه «نسل z» هم هست. آنها کمتر به عرف جامعه توجه می‌کنند اما واقعیت اینست که با این سرکشی‌ها همیشه هم به خودشان ضرر می‌زنند هم به تیم و هوادارانشان. آنها انگار تاریخ نمی‌خوانند و سرنوشت سرکشی های بی مورد را در دیگر بازیکنان نمی‌بینند. آنها نباید فراموش کنند در روزگاری که مردم به سختی اجاره خانه می‌دهند و سفره اشان را پر می کنند، اینها میلیارد، میلیارد پول می‌گیرند. آن هم نه برای سرکشی که برای شاد کردن دل مردم. نسل z اگرچه باهوش‌تر و تواناتر از نسل‌های گذشته است اما به این نکته هم باید دقت کند که ما یک خانواده و یک جامعه هستیم.