آقای "تن من مباد و پرسپولیس باد" چند می‌گیری فسخ کنی؟!
آخر دنیا آنجاست که فوتبالیست‌های غرق در پول، جنگ‌های لاکچری‌شان بر سر پاداش و آپشن و کوفت و زهرمار را می‌آورند پیش هواداری که آه ندارد با ناله سودا کند.
به گزارش ورزش 360، این یکی از چندش‌آورترین داستان‌های فوتبال ایران است؛ ناله‌ها و لابه‌های تکراری از حضراتی که هر قراردادشان میلیاردها قیمت دارد و کنارش هزار جور درآمد جانبی دیگر هم دارند؛ از کافه‌گردانی تا مدلینگ و تبلیغ عطر و کفش و لباس و حتی موبایل‌فروش دزد و کلاهبردار.
شکر خدا سالی به دوازده ماه بساط عیش و عشرت و آسایش دوستان برقرار است، اما همین که گوشه دستمزدشان سابیده می‌شود، فوری سفره دل‌شان را در اینستاگرام باز می‌کنند که آی، کشتند ما را! لااقل اگر حرص پول هم می‌زنید، پشت درهای بسته باشد؛ به این مردم گرفتار چه مربوط؟
البته که این قسم زار زدن‌های زرد، همیشه در فوتبال ایران وجود داشته، اما انصافا علیرضا بیرانوند به تنهایی آن را وارد سطح دیگری کرد؛ سنگربان همیشه گریانی که حتی بعد از بدترین فصل فوتبالی‌اش هم ابایی از ضجه زدن‌های مجازی ندارد. استاد که به جرات می‌توان گفت تعداد نمایش‌های خوبش در فصل گذشته به عدد انگشتان یک دست هم نمی‌رسید، باز استوری گذاشته که پاداش‌های ما را ندادند و اگر اینطوری باشد تصمیم دیگری می‌گیرم.
گویا سرگردان کردن مردم، به یکی از تفریحات تابستانی بیرانوند تبدیل شده و عجیب این که هر چقدر کیفیت کارش پایین می‌آید، نرخ ادا و اطوارش بالاتر می‌رود. کاش یک نفر از او می‌پرسید الان این لحن تهدیدآمیز به پشتوانه کدام شاهکار است؟ گل 40 متری آلومینیوم؟ گل کولیبالی از روی خط اوت؟ آن نمایش اسفبار جلوی نفت آبادان؟ خالی کردن دروازه جلوی ذوب‌آهن؟ یا 5 تا خوردن از تیم فانوس به دست استقلال خوزستان؟ در تیم ملی هم که از همه گل خوردی و آخرش گفتی بهترین گلر تاریخم! خوش به حالت که اصلا به این چیزها فکر نمی‌کنی؛ راحت راحت، آسوده!
چشم گرسنه هزار بار خطرناک‌تر از شکم گرسنه است. شکم خالی را با یک وعده غذا می‌توان سیر کرد، اما شاید ثروت همه عالم هم حریف چشم حریص و جوهر فقیر نشود.
