بهانه‌تراشی المپین ها برای نمایش ضعیف
مصاحبه‌های پرحاشیه برخی المپین‌ها پس از شکست چه معنایی دارد؟
به گزارش ورزش 360، پیش از شروع بازی‌های المپیک نوشته بودیم که با توجه به امکانات و شرایط ورزشکاران ایرانی، نباید انتظار زیادی از المپین‌های کشورمان داشته باشیم. مساله‌ای که بر همگان واضح و مبرهن است. این در حالی است که اگرچه نتیجه‌های برخی ورزشکاران ایرانی در المپیک کمتر باعث تعجب کارشناسان و مردم شد اما مصاحبه‌های بعد از مسابقه آنها و حضورشان در فضای مجازی اتفاقات عجیبی را رقم زد. صحبت‌ها و مصاحبه‌ها که طلبکارانه بود و پس از آن گشت‌و‌گذار در پاریس و حضور مداوم در شبکه‌های اجتماعی.
یک عذرخواهی ساده که اتفاق نیفتاد! «من بهترین رکورد فصلم را زدم و نباید به شما پاسخگو باشم»، «از عملکرد خودم راضی هستم و باید توجه کنید که همیشه در گروه مرگ بوده‌ام»، «مگر شرایط ورزشکاران دیگر کشورها را برایم فراهم کردید که از من انتظار مدال دارید؟»، «من دیسک کمر دارم و با این وجود سهمیه گرفتم»، «داور تمرکز مرا به هم زد»، این تنها بخشی از مصاحبه‌ها و صحبت‌های چند المپین ایرانی است. ورزشکارانی که طی دو سال گذشته بیشتر روزها و ماه‌ها را در اردوهای خارج از کشور گذراندند و در چند مسابقه بین‌المللی هم شرکت کردند تا درنهایت با زحمات خودشان موفق به کسب سهمیه المپیک شدند و این در حالی است که در چند رشته دیگر آنها به سبب سهل‌انگاری فدراسیون و سرپرست وقت موفق به کسب سهمیه نشدند و حتی با یک امتیاز حضور در المپیک را از دست دادند. صحبت پایانی آنها در مصاحبه اما جالب‌تر است. «مردم مرا حمایت کنند تا در دوره بعدی المپیک هم باشم!»
گروه مرگ چه معنایی دارد؟
چند نکته در میان این صحبت‌ها وجود دارد که داستان را عجیب‌تر می‌کند. ورزشکاری که در مسابقات بین‌المللی صربستان زمان 11.44 ثانیه را ثبت کرده بود، نباید از عملکردش که منجر به عدم صعود و حتی ثبت رکوردی ضعیف‌تر شده، راضی باشد. رضایت از عملکرد معمولا برای صعود به مرحله بالاتر یا ثبت رکوردی بهتر است. از سوی دیگر انتشار عکس‌های خوشحال و خندان درست پس از باخت در بزرگ‌ترین آوردگاه ورزشی شاید کار درستی نباشد!
آن هم از سوی کسی که به گفته خودش این‌بار پخته‌تر عمل کرده. ورزشکار دیگری اما مدعی شده که همیشه در گروه مرگ قرار می‌گیرد. برای ورزشکاری که قرار است در بزرگ‌ترین مسابقات ورزشی دنیا به میدان برود و خود نیز به این مساله اذعان دارد، گروه مرگ نباید معنا و مفهومی داشته باشد. همه ورزشکاران در بهترین حالت‌شان وارد المپیک می‌شوند و برای ثبت بهترین نتیجه می‌جنگند و البته ورزشکاری دیگر که گفته بود شرایط و امکانات من مثل دیگر کشورها نبوده؛ حرفش کاملا درست است! ما شرایط و امکانات برابری نداریم و خود به این مساله اذعان داریم، اگر همه چیز برابر بود انتظار مدال داشتیم و شما به خاطر ثبت این نتایج مجبور به عذرخواهی بودید.
خود را پشت ورزشکار پنهان نکنید!
سامیار عبدلی، شناگر کشورمان که تمام تلاشش برای ثبت زمان زیر 50 ثانیه بود و هیچ‌کس از او چنین انتظاری نداشت، شناگری که تنها برای بهبود رکوردش می‌جنگید و مربی‌اش هم همراه او به پاریس اعزام نشده بود، پس از ثبت نتیجه، از مردم عذرخواهی کرد و گفت با تمام وجود برای ارتقای رکورد کشورش در مسابقات دیگر و المپیک بعدی تلاش می‌کند. مصاحبه‌ای که مردم آن را شنیدند و از شناگر کشور قدردانی کردند. کشتی‌گیران کشورمان نیز مثال دیگری برای این مساله هستند.
چندین نفر از آنها از مدت‌ها قبل حضور در فضای مجازی را تعطیل کردند و با همت و تلاش پای تمرینات‌شان ایستادند. مهدی الفتی تنها ژیمناست ایرانی که برای اولین بار در تاریخ به فینال المپیک رسید، گفت که خدا را برای این نعمت شاکر است و برای حضورش روی سکو در فینال بعدی المپیک تلاش می‌کند. شاید اگر ورزشکاران دیگر هم حضورشان در فضای مجازی را کمتر می‌کردند و در برابر مردم کشورشان خاضع‌تر بودند، نتیجه بهتری کسب می‌کردند؛ اگرچه باز هم تاکید می‌کنیم که هیچ‌کس منکر زحمات و تلاش آنها نیست. نکته مهم‌تری هم اما هست. به اوج نرسیدن نکوهش‌ها و اختلاف بین مردم، کارشناسان و ورزشکار.
مردم توقع عذرخواهی از ورزشکار شکست‌خورده دارند و ورزشکار معتقد است همین که خود را به جمع بهترین‌های دنیا رسانده، یعنی به پیروزی بزرگی رسیده و اینجا مقصر اصلی مسئولانی هستند که بابت حمایت از ورزشکاران پشت میز می‌نشینند اما کارشان را در قبال ورزش و ورزشکار انجام نمی‌دهند و بعد از شکست قهرمان همه چیز را گردن او می‌اندازند تا از خود سلب مسئولیت کرده باشند. نتیجه اینکه ناراحتی مردم تماما نصیب قهرمانان می‌شود. مساله‌ای که اختلاف بین ورزشکار و مردم را به اوج می‌رساند و مقصر اصلی هم استعفا نمی‌دهد! روندی ادامه‌دار و تلخ در ورزش ایران.
