مصاحبه توفانی آتش نشان سابق و قهرمان فعلی جهان

به گزارش ورزش 360، رضا علیپور، دیگر کسی نیست که نیاز به معرفی داشته باشد. مردی که وقتی به عضله ها، رگ‌ها و زخم‌های بدنش نگاه می‌کنی، چیزی جز سخت کوشی در آن نمی‌بینی.

وقتی به کارنامه اش نگاه می‌کنیم، شاید باورمان نشود، در رشته‌ای که ایران پیشینه‌ای در آن نداشته، چطور این پسر صخره ای، تنها در طول چند سال توانسته به افتخارات بزرگی برسد. از کسب عنوان قهرمانی دنیا گرفته تا ده‌ها مدال رنگارنگ در رویداد‌های آسیایی و جهانی مختلف دیگر اما افسوس که ورزش کشور آن طور که باید قدر علیپور را ندانسته و این استعداد ناب، همچنان در فقر امکانات به سر می‌برد.

رکورددار سابق سنگ‌نوردی سرعت دنیا، حالا تنها جای خالی مدال المپیک را در کارنامه اش می‌بیند. او این روز‌ها سخت در تلاش است تا سهمیه بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس را کسب کند. سنگنورد قزوینی، اخیرا در کاپ آسیایی عربستان حاضر شد و بار دیگر به عنوان قهرمانی رسید. به این بهانه خبرنگار ورزشی خبرگزاری آنا با او گفت و گوی زیر را انجام داده است:

از کاپ آسیایی عربستان شروع کنیم. مسابقات خوبی برایت بود؟

امسال، فقط یک مسابقه کاپ آسیا برگزار شد که میزبانی اش را به عربستان دادند. فکر می‌کنم، دفعه اولی بود که عربستان، چنین مسابقاتی را برگزار می‌کرد. معمولا خاورمیانه خیلی میزبانی رقابت‌های سنگنوردی را نمی‌گیرد. البته که ایران، چون تیم سنگنوردی خوبی دارد، در مقایسه با سایر کشورها، سابقه بیشتری در میزبانی مسابقات آسیایی دارد. به هر شکل برای این که، این رشته در کشور‌های جهان سوم گسترش پیدا کند، این کاپ در عربستان برگزار شد. من هم چون، هدفم کسب سهمیه بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس است، در این رویداد شرکت کردم تا ذهنم از فضای مسابقه دور نشود. رقابت در این کاپ بیشتر برای من دست گرمی و زنگ تفریح بود. چرا که در مجموع هفت کشور در آن شرکت کرده بودند و سطح مسابقات نسبت به پیکار‌های قهرمانی آسیا، پایین‌تر بود. با این حال توانستم با زمان ۵ ثانیه و ۳۳ صدم ثانیه، مدال طلا را بگیرم. سنگنوردی رشته‌ای است که هیچ وقت نمی‌توانی، پیش بینی دقیقی از آن داشته باشی. اولین رشته ورزشی در دنیاست که همزمان چهار نقطه بدن را درگیر می‌کند و تمرکز بالایی می‌خواهد. خدا را شکر می‌کنم که توانستم، اینجا هم موفق باشم.

برای کسب سهمیه المپیک تا چه مرحله‌ای پیش رفتی؟

این برای اولین بار است که قرار است، رشته سنگنوردی سرعت در بازی‌های المپیک برگزار شود. قطعا، تمام تلاشم این است که سهمیه این بازی‌ها را بگیرم. متاسفانه در مسابقات قهرمانی جهان بدشانسی آوردم و نشد که سهمیه را بگیرم. نفرات اول و دوم این رقابتها، مستقیم ورودی را می‌گرفتند. در رقابت‌های قهرمانی آسیا نیز، به نفر اول سهمیه المپیک تعلق می‌گرفت. میزبانی این مسابقات با اندونزی بود. مهم‌ترین حریفان من اندونزیایی هستند. آنها، چون میزبان بودند، خیلی روی دیواره کار کرده بودند. احتمال برنده شدنشان هم از قبل مشخص بود. در نهایت با اختلاف چهار پنج صدم ثانیه نتوانستم به فینال برسم و این فرصت را هم از دست دادم. در حال حاضر، دو مسابقه برای کسب سهب سهمیه المپیک پیش رویم است. سی و دو نفر اول رده بندی جهانی در این دو مسابقه انتخابی شرکت می‌کنند و در نهایت به پنج نفر اول سهمیه اختصاص پیدا می‌کند. این دو رقابت‌ها حدود چهار ماه دیگر به فاصله کم در چین و مجارستان برگزار می‌شود. مطمئنم در یکی از این دو مسابقه کار را تمام می‌کنم و سهمیه را می‌گیرم.من هیچ وقت از لحاظ بدنی کم نیاوردم و بیشتر از رقبایم هم تمرین کردم. دلیل باخت هایم فقط و فقط به خاطر نبود امکانات و تجهیزات بوده. من همیشه در یک جنگ نا برابر با رقبایم مبارزه کردم.

جالب اینجاست که با این همه افتخارات جهانی و آسیایی حتی، یک مربی خارجی هم نداشتی و خودت مربی خودت بودی!

من بعد از این که سال ۲۰۱۲، اولین مدال جهانی ام را گرفتم تا به امروز خودم به تنهایی تمرین کردم. در آن مقطع، یکی دو مربی داخلی بدنساز داشتم که خیلی کمک کردند و همیشه مدیون زحماتشان هستم. ضمن این که باید بگویم، مربی خارجی باید در زمان مناسبش به کار گرفته شود. الان دیگر مربی دردی از من دوا نمی‌کند. وقتی من بعد از این همه سال، کوله باری از تجربه هستم، مربی، دیگر چیزی ندارد که بخواهد به من ارائه بدهد.

در مورد نبود امکانات و مشکلات سخت افزاری رشته سنگنوردی هم که بهتر است دیگر صحبتی نکنیم.

بله همین طور است. تکرار مکررات است. من آن قدر از بی توجهی مسئولان به این رشته و نبود امکانات در این سال‌ها گلایه کردم که دیگر خسته شدم. هر چه حرف زدیم، تا به الان بی فایده بوده. وضعیت من در قزوین به گونه‌ای است که از شدت سرما، در کنار دیواره آتش روشن می‌کنیم تا تمریناتمان را انجام بدهیم. به عنوان یک قهرمان جهان، هنوز یک سالن ندارم که بخواهم در آن تمرین کنم. روی صحبت من با مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است. آن‌ها متولی اصلی ورزش کشور هستند. 

پاداش مدال هایت را چطور، گرفتی؟

آخر چه پاداشی. جوایزی که به ما می‌دهند، همه جای بدهکاری هایمان می‌رود. وقتی منبع درآمدی نداریم، پاداشی برایمان نمی‌ماند که بخواهیم روی آن حساب کنیم. یک میلیارد تومان پاداش برای قهرمانی بازی‌های آسیایی، در مقابل زجری که ما در ورزش حرفه‌ای می‌کشیم، آن هم با این اوضاع مملکت، اصلا ارزشی ندارد.

استخدام جایی هم که نیستی؟

خیر، من فقط دارم از جیب می‌خورم و هزینه می‌کنم. سه، چهار سالی، آتش نشان افتخاری بودم، اما آنجا هم دیگر قراردادم را تمدید نکردند.

چرا تمدید نکردند؟

به خاطر انتقاد‌هایی که از اوضاع و شرایط موجود کردم.

مثل گذشته مربیگری نمی‌کنی که از آن طریق درآمدی داشته باشی؟

الان خیلی محدود کار می‌کنم. من شاگرد‌های زیادی تربیت کردم که الان مدال جهانی دارند. خوشبختانه حرفه‌ای شدند و دارند کار خودشان را انجام می‌دهند. ولی با این وجود نیاز به رسیدگی دارند. باید به مسابقات مختلف اعزام شوند تا جایگاهشان را در سطح اول جهان حفظ کنند. مسئولان به جای این که زندان بسازند، به فکر جوانان باشند و برایشان باشگاه ورزشی بسازند. با این کار به جای این که مجرم تحویل جامعه بدهیم، قهرمان می‌سازیم.

تصمیمی برای مهاجرت نداری؟

نه، من عاشق تاریخ ایران و آب و خاکش هستم. من اگر مهاجرت کرده بودم، حداقل ۳۰ میلیون دلار سرمایه داشتم. می‌توانستم در یکی از کشور‌های خارجی باشگاه و خانه ام را داشته باشم، اما به خاطر عرق به وطنم نرفتم و همه سختی‌ها را تحمل کردم. من جنگیدم، چون گذشتگان ما در هشت سال دفاع مقدس برای من جنگیدند. در ایران می‌مانم و جایی هم نمی‌روم.

فکر می‌کنی در صورت کسب سهمیه بتوانی در المپیک پاریس مدال بگیری؟

من همیشه ایمانم این بوده که برای مردم این سرزمین مدال طلا بگیرم. تلاشم را می‌کنم که در المپیک پاریس هم سربلند باشم.